نمی گویی جوابم را نجابت می کنی شاید

 بگو بی پرده حرفت را رعایت می کنی شاید

نمی خواهی تو می دانم دلم را بشکنی آری

برای من که بی چیزم عنایت می کنی شاید

غزل دیگر نمی خوانی برای درد دیرینم

نمی باری به دشت من قناعت می کنی شاید

نمی خندی به روی من نمی آیی به سوی من

کسی چیزی به تو گفته لجاجت می کنی شاید

نمی گویی نمی خندی نمی خوانی نمی خواهی

برایم این چنین داری شکایت می کنی شاید

فراموشم بکن باشد تلافی می کنم روزی

فقط این را بگویم که جنایت می کنی شاید

اي غزل امشب برايم با تن عريان برقص

دست سردم را بگير و زير اين باران برقص

بوي تو از هر چه گل بوييده ام زيباتر است

دلربايي كن برايم باز در گلدان برقص

بوسه اي از مطلع نابت برايم هديه كن

تا كني دنياي غم را بر سرش ويران برقص

جا بده خود را به اغوشم كه آرامم كني

در دل ديوانه ام  مانند يك طوفان برقص

هر چه داري واژه در افكار بي پروا بگو

شاعرانه در ميان اين همه ديوان برقص

 کویر خاطرات من تشنه یک ترانه بود

 منتظر شنیدن صدای عاشقانه بود

که ناگهان حضور تو درون من جوانه زد

گفت دلم خوش آمدی آمدنت ترانه بود

  اول روز عاشقی نمی رود ز یاد من

نگاه گرم و نرم تو آخر شاعرانه بود

زندگی قشنگ من شد به فدای عشق تو

حیف ولی برای تو بازی کودکانه بود

گفتمت از دلم نرو رفتی و بی وفا شدی

خواهش و التماس من ساده و صادقانه بود

دسته گل شقایقت مانده به پیش من هنوز

پس تو چرا شکستی ام این همه گل بهانه بود؟؟؟

ولی تو را قسم به عشق نشین به قلب هر کسی

مثل کبوتری دورو اگر که آب و دانه بود

 معلم کلاس ما اول خط خدا نوشت

 اسم بقیه را ولی زیر خدا جدا نوشت

صدای حاضر حاضر همه به گوش من رسید

جز اولی که نام او از همگان سوا نوشت

این عمل معلمم سخت به من اثر گذاشت

نخواند اسم اولی پس که خدا چرا نوشت

به پا شدم زجای خود تا که بگویمش به او

نام خدا که او نوشت نبود پس خطا نوشت

ولی معلمم به من گفت که همکلاس ماست

اگر که خوب بنگرم پیش من است بجا نوشت

گفت ولی در آخرش ملتفتم به سهو خود

کشید خط به اسم ما فقط خدا خدا نوشت

 میزند بر سینه ام با خنده دنیا دست رد

ناجوانمردانه کرده راه من اینگونه سد

از که من شاکی شوم پیش که این نامه برم

گر نویسنده نویسد بخت خوش با خط بد

 تو رفتی و گفتی دعای من یارت

برو زیاد  من  خدا  نگهدارت

ولی همه پرسند زمن که ای شاعر

چرا پریشانی مثال اشعارت

تو خود بگو یارا چه گویم انها را

چگونه یکباره کنم من انکارت

  با آمدنت نفس گرفتم

  پرواز کنم هوس گرفتم 

من عاقبت حق رفته ام

 ازحضرت عشق پس گرفتم

  در هوای زلف تو گشته پریشان موی شب

 از فراقت ابر دلگیری  شده  ابروی  شب

ای گل شب بوی من واکن لب خندان خویش

تا کند مستانه امشب عالمی را بوی شب

می گریزم من اگر از روز روشن عیب نیست

عالمی دارد پی لیلی دویدن سوی شب

مال تو ای مدعی این روزگار رنگیت

قسمت هر کس نباشد که شود هم خوی شب

من به پای یار خود جان می دهم

سالها چون که شده همسایه ام در کوی شب

 باد خواهم شد

دمار از روزگار سکوت در خواهم آورد

   با قفس حال قناری به سر جنگ نبود

 دل آدم اگر از جنس گل و سنگ نبود

 طعنه بر خار چه می شد که نمی زد آنکه

 پیش گلبرگ گلی پای دلش لنگ نبود

 به خزان کاش بهاران که نمی خندیدند

 کشتن عاطفه ها کاش که فرهنگ نبود

  آسمان بوسه به پا ی من وتو می زد اگر

  غزل و شعر و ترانه همه نیرنگ نبود

 من اگر مثل تو بی عاطفه بودم شاید

این همه اشک به چشمم به تو دلتنگ نبود

چه کسی گفت برایت من وتو ما نشویم

به چه علت نرویم عازم فردا نشویم

از نگاهت همه حرف تو را می خوانم

گر چه در وسعت چشمان تو ما جا نشویم

تو بیا مثل صداقت همه جا گم باشیم

تا ابد هم که شده رفته و پیدا نشویم

می توانیم گل مرده دل زنده کنیم

چه کسی گفته که ما مثل مسیحا نشویم

در خزان هم تو بیا فکر بهارانه کنیم

دل به دریا زده و غمخور صحرا نشویم

 بوی تو دارد غزلهای پریشانم هنوز

 مانده بر در منتظر چشمان گریانم هنوز

تو همانی که همه احساس ما را کشت و رفت

من ولی آن عاشق نشکسته پیمانم هنوز

بی تو حتی در خودم احساس غربت میکنم

چون کویر تشنه ای بی آب وبارانم هنوز

جاده های زندگی بی تو همه پیچ و خم است

و من از ره مانده ای در شهر هجرانم هنوز

من به جرم عاشقی حبس ابد شد قسمتم

پشت دیوار نگاهت کنج زندانم هنوز

گر چه می دانم نمی آیی به پیشم بعد از این

منتظر اما من آشفته می مانم هنوز

 سفر شد قسمتم گویا خدا حافظ خدا حافظ

زدم دل بر  دل  دریا   خدا حافظ   خدا حافظ

سرا پا شور و احساسم گل شوریده یاسم

ولی افتاده ام صحرا خدا حافظ خدا حافظ

دگر با زندگی قهرم شده با هستی ام حرفم

نمی مانم دگر اینجا خدا حافظ خدا حافظ

و بی تو من پر دردم چو خورشید شبی سردم

که خسته از همه دنیا خدا حافظ خدا حافظ

به قتل آرزوهایم دلم راضی شده دیگر

تو ای شیرین ترین رویا خدا حافظ خدا حافظ

گرفته بغض  سنگینی  گلوی بیت آخر را

نمی خواهد غزل ها را خدا حافظ خدا حافظ

 در کوچه های حسرت چشم انتظار یارم

 پاییز سرد  و زردم   محتاج   یک   بهارم

خشکیده در دل من بی تو گل شقایق

پرپر شده وجودم از بس که بی قرارم

دیشب به خواب دیدم آشفته ای خرابی

آشفته ام خرابم تاب غمت ندارم

شاید به احترامت امشب بمیرم از غم

تا باورم کنی که مجنون جان نثارم

می خواستم که ای کاش بر باد رفته بودم

از یاد رفته ام من این است آه وزارم

بر من نوشته بودی تنها خدا نگهدار

اما هنوز مانده دردت به یادگارم

از رفتنت نوشتم آتش گرفت شعرم

شد مرثیه غزلها گویا که سوگوارم

حالا گذشته ها را ای ناز من رها کن

بازا به پیشم اکنون عمری در انتظارم

تو که از عاشقی پروا نداری

چرا با ما سر سودا نداری

ربودی از دلم صبر و قرارم

ولی باور مرا گویا نداری

شدی تنهاترین رویای قلبم

ولی حیف از تو که رویا نداری

جمال دلربا و جلوه ناز

همه داری وفا تنها نداری

مگو از جور گل دیگر تو خود نیز

خبر از بلبل شیدا نداری

اگر چه من پر از جرم و گناهم

چرا پس تو دل دریا نداری

همه جور و جفایی باز اما

نمی دانم چرا همتا نداری

 از این که اشعار بنده حقیر را مورد مطالعه قرار میدهیدخرسندم

 امیدوارم که مورد پسند اصحاب اندیشه و ارباب دل قرار گیرد.